Κατά την Επανάστασιν ήτο εις τον πόλεμον και τις γενναίος Ζακύνθιος, Κάντηλας καλούμενος. Εις μίαν μάχην, εξορμήσας, έτρεψε τους Τούρκους εις φυγήν μετά των υπ' αυτόν Ζακυνθίων, αλλά δυστυχώς εφονεύθη και οι Τούρκοι, επανελθόντες του έκοψαν το κεφάλι, εις δε και τον ελόγχισεν εις τα οπίσθια. Όταν το…

  1. Κατά την Επανάστασιν ήτο εις τον πόλεμον και τις γενναίος Ζακύνθιος, Κάντηλας καλούμενος. Εις μίαν μάχην, εξορμήσας, έτρεψε τους Τούρκους εις φυγήν μετά των υπ' αυτόν Ζακυνθίων, αλλά δυστυχώς εφονεύθη και οι Τούρκοι, επανελθόντες του έκοψαν το κεφάλι, εις δε και τον ελόγχισεν εις τα οπίσθια. Όταν τον ανέκτησαν οι οπαδοί του και τον εύρον Κοψοκέφαλον, αλλά και λογχισμένον εις τα οπίσθια, του είπον. "Κακοτυχιά σου, Κάντηλα, καλά σ' εκόψανε, Μα την κονταριά στον κώλο γιατί σου τη δώσανε;"
  2. Ψηφιακό τεκμήριο
  3. Ακαθόριστα
  4. ΚΕΕΛ, χφο. 2268Ε, σ. 1189
  5. 2268
  6. Αρχείο Χειρογράφων
  7. 1910
  8. Ελληνική - Κοινή ελληνική
  9. Ελληνικά
  10. Μη προσδιορισμένη
  11. Παραδόσεις
  12. Τούρκοι; Κάντηλας; Ζακύνθιοι αγωνιστές
  13. Εντοπιότητα
    Προσωπικό έργο
  14. Κόβε βρούλα, δένε Τρούκους
  15. Αχαΐα
    Ήλιδα Ηλείας
  16. Κορύλλος, Χρήστος
  17. Ελληνική Επανάσταση
  18. Πελοπόννησος.
  19. Θάνατος Κάντηλα (Ζακύνθιος αγωνιστής)
  20. Στο κείμενο της παράδοσης που είναι στην καθαρεύουσα παρεμβάλεται η ρήση των Ζακυνθινών αγωνιστών στην τοπική τους διάλεκτο προκειμένου όπως και στην αμέσως προηγούμενη παράδοση που επίσης αναφέρεται στους Ζακυνθινούς αγωνιστές, να προκαλέσει το γέλιο. Αυτό αποτελεί επιλογή του Κορύλλου, ο οποίος μετέφερε το υπόλοιπο κείμενο της παράδοσης στην καθαρεύουσα. Όμως και στην αρχική εκδοχή της παράδοσης, η ρήση των Ζακυνθινών αγωνιστών λογικά θα ήταν ίδια. Σε αυτή την παράδοση οι Πελοποννήσιοι, στην προσπάθειά τους να κοροϊδέψουν τους Ζακυνθινούς, φτάνουν να αστειευτούν με έναν νεκρό αγωνιστή, το σώμα του οποίου υπέστη πολύ βαριά βεβήλωση (κοπή κεφαλιού). Βλ. Το άρθρο μου για τη βία στα δημοτικά τραγούδια σχετικά με τη σημασία αυτής της πράξης και τον χειρισμό της από τη μνήμη. Εδώ όλο αυτό αντιστρέφεται και προστίθεται το λόγχισμα προκειμένου να μπορεί να γίνει πλάκα. Βεβαίως, γνωρίζοντας τι σήμαινε το κόψιμο του κεφαλιού του νεκρού πολεμιστή και ήρωα της Επανάστασης, δεν τολμούν να αποδώσουν την αστεία αυτή ρήση σε Πελοποννήσιους (οικείοι), αλλά σε Ζακυνθινούς (άλλοι), έστω κι αν σε αυτή την περίπτωση οικείοι και άλλοι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο και οι πραγματικοί άλλοι είναι οι Τούρκοι. Κατά τα λοιπά η αφήγηση ακολουθεί όσα γνωρίζουμε από ανάλογες αφηγήσεις (βλ. Άρθρο μου για βία στα τραγούδια): πριν το θάνατό του ο νεκρός ήρωας καταφέρνει να προκαλέσει σημαντικό πλήγμα στον εχθρό. Βρισκόμαστε μπροστά σε παραλλαγή του γνωστού αυτού αφηγηματικού μοτίβου ώστε παράλληλα να λειτουργήσει και ως σκώμα.