Γιαννούλη Σουφλίου

  1. Ψηφιακό τεκμήριο
  2. Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
  3. Γιαννούλη Σουφλίου
  4. 381
  5. Στο Δήμο Σουφλίου
  6. Σουφλίου
  7. Έβρου
  8. "Γιάννηρι" Βουλγάρικο όνομα ή "Γιανκιρι" Τούρκικο όνομα. Έχει ιστορία πάνω από 500 χρόνια.
  9. Ναι, ήρθαν από τη "Λιμπαμπού" Βουλγαρίας. Γιαυτό και ακόμα μερικοί τους κατοίκους της Γιαννούλης τους φωνάζουν "Λιμπαμπιώτες". Υπάρχουν και αρκετοί Σαρακατσαναίοι
  10. Οι Σαρακατσαναίοι είναι περίπου 10 οικογένειες
  11. Ναι, κατοικούσαν μέσα στο βουνά, σε καλύβες και σκηνές. Γιαυτό και ονομάζονταν σκηνίτες και όλοι τους ήταν κτηνοτρόφοι.
  12. Δεν είχαν τοπικές διαλέκτους. Μιλούσαν καθαρά Ελληνικά.
  13. Μία, αυτή που υπάρχει και σήμερα "Των Αγίων Ταξιαρχών" Είναι πολλή παλιά κι έχει κτισθεί πιο μπροστά από 1820 από τους Βουλγάρους.
  14. Την έκτισαν οι χωριανοί με προσωπική εργασία και ήταν εκκλησία του οικισμού, όπως και σήμερα.
  15. Δύο, ένα ελληνικό κι ένα Βουλγάρικο
  16. Λειτούργησε το 1923
  17. Ήταν α. Γεωργική β. Κτηνοτροφία γ. Κάρβουνα δ. Λίγα ξύλα.
  18. Α)Σιτάρι β)Κριθάρι γ)Σίκαλη δ)Λίγο καλαμπόκι ε)Σουσάμι στ)Κουκούλια(σιροτροφεία).
  19. Γι'αυτοκατανάλωση προορίζονταν το Σιτάρι, σίκαλη κριθάρι και καλαμπόκι και για το εμπόριο τα Κουκούλια και το Σουσάμι και το Κάρβουνο
  20. Ναι εξακολουθούν οι παλιές καλλιέργειες, αφού ακόμα καλλιεργούν Σιτάρι, κριθάρι, λίγα καλαμπόκια, Σουσάμι και κουκούλια. Δεν υπάρχουν νέες δυναμικές καλλιέργειες γιατί το έδαφος δεν είναι γόνιμο και δεν υπάρχουν ποτιστικά. Μόνο το κάρβουνο σταμάτησε.
  21. Όχι δεν ήταν τίποτα από τα τρία.
  22. Τα χτήματα δόθηκαν στους κατοίκους σ'ανταλλαγή των χτημάτων που είχαν στη Λιμπαμπού(Βουλγαρίας) με συμφωνία των δύο κρατών.
  23. Από 200 στρέμματα και πάνω, γιατί τα εδάφη εδώ είναι πολύ άγονα.
  24. Κανένας.
  25. Είναι περίπου 40 στρέμματα
  26. Υπήρχε και μάλιστα μεγάλη(5-10.000 γιδοπρόβατα πάνω από 300 αγελ.κ.άλ.) σήμερα υπάρχουν 400 γιδοπρ.και 50 αγ.
  27. Άρχισε το 1970
  28. Υπήρχε το τσελιγκάτο του "Ζιώγα" Σήμερα δεν υπάρχουν.
  29. Όχι
  30. Όχι
  31. Όχι
  32. Όχι, πάντοτε ήταν οικισμός του Δήμου Σουφλίου
  33. Το "Δέκατο" που έπαιρνε η Εφορία από τα σιτάρια και το φόρο που πλήρωναν οι κτηνοτρόφοι στο Δήμο για να βόσκουν τα κοπάδια τους.
  34. Δεν υπήρχαν μεγάλες κοινωνικές διαφορές. Μόνο η μικρή διαφορά πλούτου, ξεχώριζε λίγο τους κατοίκους.
  35. Ναι, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να προσφέρουν οι κάτοικοι την εργασία τους χωρίς αμοιβή για την εκτέλεση κοινοφελών έργων. Έτσι κτίστηκε η Εκκλησία, το Σχολείο κ.άλ.
  36. Υποχρεωτική για τους άνδρες από 20 χρονών και πάνω. Σπάνια συμμετείχαν και γυναίκες, όχι όμως υποχρεωτικά.
  37. Υπήρχε τιμωρία χρηματική. Περίπου ένα μεροκάματο την ημέρα
  38. Ναι, οι κάτοικοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Κυρίως στις επείγουσες γεωργικές εργασίες όπως ήταν ο θέρος, το κούρεμα των προβάτων, το ξεκλάδωμα των κουκουλιών κ.άλ.
  39. Ίσχυε και σ'άλλες περιπτώσεις η αλληλοβοήθεια. Έκτιζαν σπίτια, έκαναν δρόμους, βρύσες κ.άλ.
  40. Οι γυναίκες αλληλοβοηθούνταν σ'άλλο είδος εργασίες. Κυρίως σε υφαντά, καθάρισμα σπιτιών, γνέσιμο, κέντημα κ.άλ.
  41. Την αποτελούσαν : Ο πατέρας, η μητέρα, πέντε-έξι συνήθως παιδιά, κι ο παππούς με τη γιαγιά, γονείς του πατέρα. Αδέρφια του πατέρα και της μητέρας συνήθως δεν κατοικούσαν στο ίδιο σπίτι.
  42. "Μπαμπά" και οι Σαρακατσαναίοι "Τατά"
  43. "Παππού" ή "Παππούλη"
  44. Γιαγιά και οι Σαρακατσαναίοι "Βαβά"
  45. Παππού ή Παππούλη
  46. Γιαγιά ή Βαβά
  47. Αγγονούδι και αγγονούλα
  48. Αγγονούδ και αγγονούλα
  49. Αδερφό
  50. Αδερφή
  51. Ναι, το πρωτότοκο τον φώναζαν "Μπάντη"
  52. Ναι τη φώναζαν "Κάκου"
  53. Αδερφό
  54. Θείο ή Λαλά
  55. Θεία ή θειάμ
  56. Θείο και θεία
  57. Ανήψάκιμ ή ανήψ
  58. Παιδίμ και κορίτσιμ
  59. Μόνο το πρωτότοκο ονομάζονταν "Μπάντης" ή "Κάκου"
  60. Παραπαίδια και ("κοπέλι" από παράνομο έρωτα)
  61. Διπλάρκα
  62. Συμπεθέρους
  63. Πιθερό(μπαμπά) Τατά(πατέρα)
  64. Μάνα
  65. Αφέντη και κυρά
  66. Πατέρα
  67. Μητέρα ή μάνα
  68. Κουνιάδο και Κουνιάδα
  69. Γαμπρέμ.
  70. Γαμπρέμ
  71. Γαμπρέ
  72. Νουφούδα
  73. Νυφούδα
  74. Στο όνομα. Οι Σαρακατσαναίοι : ο σύζυγος τη σύζυγο "μόρ" και η σύζυγος το σύζυγο "ουρέ"
  75. Στο πρώτο αγόρι πάντοτε έδιναν το όνομα του πατέρα του συζύγου. Το ίδιο και στο κορίτσι. Αυτό συνέχιζε στα πρώτα τέσσερα παιδιά που έπαιρναν τα ονόματα των παππούδων και των γιαγιάδων. Στα υπόλοιπα έδινε το όνομα που ήθελε ο νονός χωρίς να ζητήσει τη γνώμη κανενός
  76. Οι γυναίκες βοηθούσαν, εκτός από τις δουλειές του σπιτιού, και στα χωράφια, στη βοσκή, στα ζώα, κουβαλούσαν νερό, έκοβαν ξύλα, άναβαν το φούρνο κ.άλ.
  77. Βοηθούσαν σχεδόν σ'όλες. Ιδιαίτερα, σκάλιζαν, θέριζαν, κοίταζαν κουκούλια και μάζευαν τον καρπό.
  78. Τάϊζαν τα ζώα, τα πότιζαν, τα άρμεγαν, τα κούρευαν, έκαναν τυρί, έβγαζαν το βούτυρο και πολλές φορές τα έβοσκαν.
  79. Να φέρει ξύλα από το βουνό. Το όργωμα και η σπορά, να κάνει Κάρβουνα, να βοσκήσει τα ζώα, να κόψει τα φύλλα και να τα μεταφέρει στο σπίτι, να μαζέψει χόρτο για το χειμώνα, και να σκίσει τα χοντρά ξύλα.
  80. Από 8-9 χρονών τα αγόρια κυρίως στην Κτηνοτροφία και τα κορίτσια στο σπίτι και στη Γεωργική(σκάλισμα)
  81. Σύμφωνα με την ηλικία παντρεύονταν, ανεξάρτητα του φύλου. Αν δεν τηρούσαν τη σειρά(αράδα) τότε έλεγε ο κόσμος ότι "ξαράδσαν"
  82. Και για τις γυναίκες και για τους άνδρες μετά τα 20 χρόνια. Η ηλικία της γυναίκας δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Μπορούσε και τις περισσότερες φορές τύχαινε να είναι η γυναίκα μεγαλύτερη
  83. Όπως τύχαινε. Μπορούσε να είναι η νύφη και από μέσα από το χωριό και από τα γειτονικά χωρίς ιδιαίτερη προτίμηση.
  84. Στο πατρικό του γαμπρού
  85. Πολλές οικογένεις ζούσαν μ'όλα τα παιδιά τους παντρεμένα στο ίδιο σπίτι. Σιγά-σιγά όμως όταν πλήθαιναν πολύ, ξεχώριζαν κτίζοντας ένα δωμάτιο δίπλα, στο ίδιο οικόπεδο, και με λίγα κτήματα που τους έδωνε ο πατέρας, άρχιζαν σιγά-σιγά να ζούν κάπως ανεξάρτητα.
  86. Για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ναι. Μετά ο πατέρας τους μοίραζε από ένα μικρό κομμάτι γης, όταν δεν χωρούσαν στο ίδιο σπίτι κι έτσι αποκτούσαν δική τους περιουσία
  87. Όταν γίνονταν πολλοί και δε χωρούσαν στο ίδιο σπίτι. Η ασυμφωνία ήταν πολύ σπάνια. Όλοι υπάκουαν τυφλά στις εντολές του πατέρα τους που και διοικούσε αυτός όπως ήθελε το βιό του
  88. Ο πιο μικρός αδερφός ή η μικρότερη κόρη όταν δεν υπήρχαν αγόρια.
  89. Όταν δεν υπήρχαν αγόρια, στο πιο μικρότερο κορίτσι.
  90. Όχι, μόνο φτωχόπαιδα
  91. Για το μικρότερο.
  92. Ναι, και μάλιστα την περισσότερη. Γιαυτό άλλωστε και δέχονταν ο γαμπρός να πάει σώγαμπρος
  93. Τα παιδιά έπαιρναν το επώνυμο του πατέρα τους κι ο γαμπρός εξακολουθούσε να διατηρεί το δικό του. Αν παντρεύονταν ένας Αραμπατζής την κόρη του Διακίδη εξακολουθούσε να ονομάζεται Αραμπατζής και τα παιδιά του έπαιρναν το επώνυμό του
  94. Από τρίτα ξαδέρφια και πάνω μόνο μπορούσαν να παντρευτούν. Και τρίτα αν ήταν απαγορεύονταν.
  95. Ναι, δεν τους επιτρέπονταν με κανένα τρόπο να κάνουν τέτοιο γάμο.
  96. Μπορούσαν αν δεν είχαν σόϊ.
  97. Δε χώριζαν ποτέ.
  98. Ο νονός του γαμπρού
  99. Ο νονός του γαμπρού. Τις περισσότερες φορές βάφτιζε και τα υπόλοιπα. Εάν δεν ήθελε τότε άφηνε να τα βαφτίσουν τα αδέρφια του και οι αδερφές του ή ακόμα και φίλοι του.
  100. Ναι, προτιμούσε να είναι κάποιος συγγενής ή φίλος ή κάποιος πλούσιος, μορφωμένος και κοινωνικά ανώτερος.
  101. Απαγορεύονταν(λάδι)
  102. Όχι ποτέ. Πάλι το λάδι. Λέγοντναν αδέρφια. Το ίδιο και στα παιδιά από διαφορετικούς γονείς που βύζαιναν όμως από την ίδια γυναίκα
  103. Σπάνια, μόνο σε χηρίες. Όταν ο άνδρας που έχανε τη γυναίκα του, ξαναπαντρεύονταν και η νέα γυναίκα του είχε αδέρφια και ζούσαν μαζί.
  104. Αυτές που είχαν και τα πραγματικά αδέρφια
  105. Το ίδιο και με τους άνδρες μπορούσε να αποκτήσει αδελφοποιτό και η γυναίκα
  106. Ναι. Λίγο-πολύ όλοι έδωναν ό,τι μπορούσαν(πρόβατα, γίδια, γελάδια, λευτά, ρούχα, χωράφια, δωμάτια, σπίτια κ.λ.π.).
  107. Πάντοτε προφορικά. Είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στο λόγο τους.
  108. Όχι
  109. Δε συνέτασσαν γραπτό προικοσύμφωνο
  110. Μία λίρα, πέντε, δέκα κ.λ.π.ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του πεθερού
  111. Όχι γιατί τη νύφη την έπαιρνε ο γαμπρός στο σπίτι του
  112. Στο σπίτι του πατέρα του
  113. Ναι μερικοί που είχαν πολλά
  114. Ζώα ναι
  115. Όχι, η τελευταία, η μικρότερη στην ηλικία που παντρεύονταν τελευταία έπαιρνε πάντοτε μεγαλύτερο μερίδιο.
  116. Όχι ποτέ. Κανένας γονιός δεν έδιωχνε τα παιδιά του χωρίς να μοιράσει την περιουσία του εξ' ίσου. Το ίδιο και στην προίκα.
  117. Η προίκα της μητέρας από το γάμο και μετά γίνονταν περιουσία της οικογένειας. Και σαν περιουσία μοιράζονταν εξ ίσου στα παιδιά ανεξάρτητα από το φύλο τους.
  118. Δεν είχαν καμιά υποχρέωση. Μόνο με τα θέλησή τους.
  119. Δεν είχε δικαίωμα να ζητήσει κληρονομικό μερίδιο, αλλά πάντοτε σχεδόν έπαιρνε ανάλογα με τη συμφωνία και τη μοιρασιά του πατέρα.
  120. Παρέμενε στον άνδρα της.
  121. Ναι. Ο γαμπρός έδινε στον πεθερό του πολλές φορές, ζώα, χρήματα κ.άλ.πριν από το γάμο. Αυτή η προσφορά λέγονταν "Μπαμπά χακί"
  122. Ο πατέρας του γαμπρού, με το γαμπρό.
  123. Κατά τη στιγμή του γάμου
  124. Οι γονείς της νύφης.
  125. Όχι
  126. Ανάλογα με τις περιστάσεις. Τις περισσότερες φορές μόλις γίνονταν ο γάμος. Αλλά και μετά από το θάνατο του πατέρα.
  127. Ο τελευταίος λίγο μεγαλύτερο μερίδιο συνήθως κληρονομούσε γιατί αυτός τις περισσότερες φορές κοίταζε τους γονείς του.
  128. Τις περισσότερες φορές ίσο με το μερίδιο των αγοριών. Αλλά πολλές φορές εξαρτιώταν και από την οικονομική κατάσταση του γαμπρού.
  129. Προφορικά. Η διαθήκη άρχισε να γίνεται μετά το 1950.
  130. Συνήθως με λαχνό γίνονταν τα χωράφια και το μερίδιο από το σπίτι. Τα ζώα και τα χρήματα όχι.
  131. Η περιουσία έμενε ολόκληρη στη μάνα. Αυτή μετά τη μοίραζε όπως ήθελε στα παιδιά της
  132. Κανένας άλλος, μόνο η σύζυγος.
  133. Οι κόρες του
  134. Ναι εφ'όσον το άφηνε κληρονόμο ο αδερφός του πατέρα ή της μητέρας. Όλα όμως χωρίς καμιά υποχρέωσή του. Μόνο με τη θέλησή τους.
  135. Μόνο αν δεν είχε καθόλου παιδιά.
  136. Προτιμούσαν παιδιά αδελφών, συγγενών και αν δεν μπορούσαν να βρούν, τότε έπαιρναν και ορφανά.
  137. Ήταν τα ίδια που θα ήταν αν είχαν δικά τους παιδιά.